Μεναλο trail
Στην καρδιά της Πελοποννήσου, μόλις 200 χλμ. από την Αθήνα, βρίσκεται το ορεινό τμήμα του Νομού Αρκαδίας, γνωστό και ως Γορτυνία, ένας τόπος ιδιαίτερα φορτισμένος ιστορικά και θρησκευτικά. Η φυσική ομορφιά απαράμιλλη, με κύριο ορεινό εκπρόσωπο της το κατάφυτο με έλατα Μαίναλο και υδάτινο αντίστοιχα, τον επιβλητικό ποταμό Λούσιο.
Οι μυθολογικές αναφορές στην περιοχή πολλές, από τον τραγοπόδαρο Θεό Πάνα έως και τον ίδιο τον ποταμό Λούσιο, ο οποίος οφείλει το όνομά του, σύμφωνα με τις αναφορές του περιηγητή Παυσανία, στο ότι ο νεογέννητος Δίας, λούστηκε κρυφά από τον Κρόνο στις πηγές του ποταμού, από τις νύμφες Νέδα, Αγνώ και Θεισόα. Ο Παυσανίας θεωρούσε μάλιστα το Λούσιο ως τον πιο κρύο ποταμό του γνωστού του κόσμου.
Στη Γορτυνία έχει φτιαχτεί από το 2015 το Menalon Trail, η πρώτη ελληνική πεζοπορική διαδρομή που πήρε πιστοποίηση τεχνικής επάρκειας και ασφάλειας από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Πεζοπόρων (ERA), και η μόλις δέκατη στην Ευρώπη. Η μεγάλη αυτή ορεινή διαδρομή έχει μήκος 75 χλμ και αποτελείται από τμήματα αρχαίων και παλιών μονοπατιών, συνδέοντας αρχαιολογικούς χώρους της κλασικής περιόδου, πρωτοβυζαντινά μοναστήρια και ιστορικά χωριά.
Η διαδρομή ξεκινά από τη Στεμνίτσα και διατρέχει όλη την Ανατολική Γορτυνία, περνώντας από τη Δημητσάνα, το Ζυγοβίτσι, την Ελάτη, τη Βυτίνα, τη Νυμφασία, τα Μαγούλιανα και το Βαλτεσινίκο, για να καταλήξει στα Λαγκάδια. Η διαδρομή περιλαμβάνει τμήματα της χαράδρας του Λουσίου, το φαράγγι του Μυλάοντα, τμήματα στα πλούσια δάση του Μαινάλου και τμήματα εύκολα και σύντομα, που μπορούν να γίνουν απ’ όλη την οικογένεια.
Το πρώτο της τμήμα: Στεμνίτσα-Δημητσάνα, δια μέσου του φαραγγιού του Λούσιου, είναι αυτό που επισκεφθήκαμε και αποτελεί το πιο πολυσύχναστο τμήμα από τα συνολικά οκτώ.
Ξεκινήσαμε από την γραφική Στεμνίτσα, πρώτη άτυπη πρωτεύουσα του επαναστατημένου Ελληνικού έθνους το 1821. Δεν σταθήκαμε πολύ να δούμε τα σημεία ενδιαφέροντος της γιατί ξέραμε ότι η πεζοπορική μέρα που μας περιμένει θα είναι μεγάλη. Αυτό που προλάβαμε να δούμε ωστόσο ήταν τα καλοδιατηρημένα πέτρινα σπίτια με τις ανθεκτικές στο βαρύ χειμώνα ορτανσίες και τα πέτρινα σοκάκια.
Κατηφορίσαμε το δίκτυο μονοπατιών και χωματόδρομων που ξεκινάει από τη Στεμνίτσα και καταλήγει στο εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Το εν λόγω εκκλησάκι είναι και το εγγύτερο σημείο στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου που μπορεί να φθάσει ένας αυτοκινητιστής. Εκεί θαυμάσαμε την θέα, η οποία υποσχόταν μία καταπράσινη συνέχεια.
Έως εκείνο το σημείο ο Αυγουστιάτικος ήλιος είχε καταφέρει να μας κουράσει και είχαμε έντονη ανάγκη να χαθούμε πιο βαθιά στο φαράγγι προκειμένου να δροσιστούμε από την πυκνή βλάστηση και μετέπειτα από τα νερά του Λούσιου.
Έπειτα από λίγα λεπτά είχαμε φθάσει στην Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, η οποία προκαλεί δέος στον επισκέπτη-προσκυνητή καθώς είναι χτισμένη από τον 12ο αιώνα στη ρίζα ενός απότομου βράχου, στην ανατολική όχθη του φαραγγιού του Λούσιου, από μοναχούς που ζούσαν σε κοντινά ασκητήρια. Το καθολικό της Μονής, λαξευμένο μέσα στον βράχο, έχει αγιογραφίες του 16ου αιώνα. Κατά την Επανάσταση του 1821, το μοναστήρι, λόγω της απρόσιτης του θέσης, χρησίμευσε ως ορμητήριο εναντίον των Τούρκων, ως στρατιωτικό νοσοκομείο, αλλά και ως καταφύγιο του άμαχου πληθυσμού. Επισκεφθήκαμε το Συναξάρι της μονής, όπου ήπιαμε τον καφέ μας, φάγαμε το λουκούμι μας ήπιαμε κρύο νερό. Ανάψαμε ένα κερί και αφήσαμε πίσω μας την Μονή.
Στη σημείο αυτό μπήκαμε στον πειρασμό πριν συνεχίσουμε την πορεία μας προς Δημητσάνα να κάνουμε ένα παρακλάδι προς την αρχαία Γόρτυνα. Ξεκινώντας από τη Μονή και ακολουθώντας τη σήμανση κατηφορίσαμε προς το Λούσιο. Αφότου περάσαμε τη νεροτριβή της Μονής, η βλάστηση άρχισε να πυκνώνει ενώ είδαμε και για πρώτη φορά από ψηλά το ποτάμι.
Συνεχίζοντας φθάσαμε στο τοξωτό γεφύρι του Κόκκορη. Εκεί ο ποταμός πλαταίνει και αποτελεί πόλο έλξης για πολύ κόσμο που θέλει να δοκιμάσει μία βουτιά στα παγωμένα νερά του Λούσιου.
Ως Orcs οφείλαμε να αναζητήσουμε μια «καβάτζα», ένα σημείο όμορφο και απομονωμένο για να το χαρούμε μόνοι μας. Κατεβήκαμε παρόχθια λίγο πιο χαμηλά, όπου βρήκαμε το ιδανικό σημείο, κάναμε μία σύντομη βουτιά και διαπιστώσαμε πόσο δίκιο είχε ο Παυσανίας για το πόσο κρύα είναι τα νερά του Λουσίου
Αμέσως μετά επιστρέψαμε στο γεφύρι του Κοκκορή, όπου ο κόσμος είχε αρχίσει να πληθαίνει. Περάσαμε μέσω της γέφυρας στην απέναντι όχθη για να επισκεφτούμε τα αρχαία. Η Αρχαία Γόρτυς είναι κτισμένη στην δεξιά όχθη του ποταμού και καλύπτει μία έκταση που ξεκινά από τον ναό του Ασκληπιού & τα ιαματικά Λουτρά και φτάνει στην ακρόπολη της Γόρτυνας, όπου δεσπόζουν δύο ισχυρά οχυρωματικά τείχη. Τα τελευταία τα αφήσαμε για κάποια επόμενη φορά αφού είχαμε φθάσει ήδη στο μισό της μέρας και είχαμε πολύ δρόμο μπροστά μας.
Ανεβήκαμε ξανά προς Μονή Τιμίου Προδρόμου για να συνεχίσουμε την κανονική διαδρομή μας προς Μονή Φιλοσόφου και Δημητσάνα. Η ανηφόρα μέσα στο μεσημεριανό ήλιο ήταν αρκετά κουραστική, για αυτό το λόγο δεν χάσαμε ευκαιρία όταν ξανασυναντήσαμε γεφυράκι να βρούμε άλλη μία καβάτζα για μπάνιο.
Μετά τη δεύτερη βουτιά μας, ανεβήκαμε το καταπράσινο φαράγγι με προορισμό τη Μονή Φιλοσόφου. Λίγο πριν φθάσουμε γυρίσαμε το κεφάλι μας και είδαμε πόσο μακρινή φαινόταν πλέον στο βάθος η Μονή Προδρόμου (κρυμμένη στο βράχο).
Φθάνοντας στη Μονή Φιλοσόφου μας περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Η Μονή γιόρταζε την επόμενη μέρα (23 Αυγούστου, 9μερα Παναγίας) και την πετύχαμε στολισμένη.
Μοναχοί και απλός κόσμος ήταν σε πυρετώδης προετοιμασίες για την επόμενη μέρα και βρίσκονταν σε αέναη κίνηση. Εδώ να διευκρινίσουμε ότι αναφερόμαστε στη Νέα Μονή Φιλοσόφου χτισμένη τον 17ο αιώνα. Σε απόσταση 400 μέτρων ακολουθώντας ένα μονοπάτι υπάρχει και η Παλαιά Μονή Φιλοσόφου, η οποία ιδρύθηκε το 963 μ.Χ. και είναι γνωστή και ως «Κρυφό Σχολειό», γιατί κατά την Τουρκοκρατία λειτουργούσε ως σχολή του Γένους.
Καθίσαμε να ξαποστάσουμε και ως δια μαγείας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένας υπαίθριος μπουφές με σπιτικό κέικ, κουλουράκια, λουκούμια, κρύο νερό στήθηκε για να μας υποδεχθεί. Ο επικεφαλής των προετοιμασιών της Μονής, Πατέρας Ιάκωβος μας πλησίασε για να μας υποδεχθεί, παρέα με ένα φαρμακείο για να μας περιποιηθεί. Η κουβέντα μαζί του μας γαλήνεψε τις ψυχές αφού ο λόγος του δεν ήταν ξύλινος, αλλά γεμάτος Αγάπη.
Δεν ξέρω αν ήταν η ζάχαρη, το νερό, οι ασπιρίνες, ή οι λόγοι του Πατέρα, αλλά πήραμε την ανάταση που χρειαζόμασταν για να συνεχίσουμε τις επόμενες 2 ώρες που μας έμεναν για να φθάσουμε Δημητσάνα. Το υπόλοιπο κομμάτι της διαδρομής και αυτό γεμάτο εναλλαγές: καταπράσινα τοπία, γεφύρια και υδάτινα μονοπάτια που παλαιότερα βρίσκονταν μύλοι της περιοχής.
Έπειτα από 11 ώρες χωμένοι στο φαράγγι του Λουσίου είχαμε φθάσει πλέον στην γραμμή του τερματισμού, στο εκκλησάκι του Αι Γιάννη στους πρόποδες της Δημητσάνας. Εκεί όπου βρίσκονταν παλαιότερα οι 14 μπαρουτόμυλοι που τροφοδοτούσαν με πυρίτιδα τους Έλληνες κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Τα ίδια κανάλια νερού που τροφοδοτούσαν κάποτε τα έμβολα παραγωγής πυρίτιδας, τα βυρσοδεψία, τις νεροτριβές και τους αλευρόμυλους ήταν το πλέον κατάλληλο μέρος για να ξεκουράσουμε τα πόδια μας!
Αφότου ξαποστάσαμε και φάγαμε κάτι στα γρήγορα δώσαμε μία υπόσχεση πριν εγκαταλείψουμε για τα καλά τη Δημητσάνα.. να ξαναγυρίσουμε για να ανακαλύψουμε τις ομορφιές που κρύβουν και τα υπόλοιπα μονοπάτια του menalontrail!!!
Κάνε την διαδρομή μαζί μας
