Φαράγγι του Δημοσάρη

Το Φαράγγι του Δημοσάρη είναι μία από τις γνωστότερες πεζοπορικές διαδρομές στην Ελλάδα. Βρίσκεται στην Νότια Εύβοια, πάνω από την κωμόπολη της Καρύστου και μαζί με το Καστέλο Ρόσο αποτελούν τα διασημότερα αξιοθέατα του νησιού. Έχει μήκος 10 χιλιομέτρων, ξεκινάει από υψόμετρό 1300 μέτρων στην περιοχή της Όχης και καταλήγει στην ακτή του οικισμού των Καλλιανών. Η διάσχιση του θεωρείτε εύκολη, καθώς το μονοπάτι είναι σημασμένο και το λιθόστρωτο τμήμα του δημιουργήθηκε τον μεσαίωνα, αφού αποτελούσε τον μοναδικό τρόπο επικοινωνίας των οικισμών του Δημοσάρη με τον υπόλοιπο κόσμο. 

Στην πραγματικότητα η διαδρομή του Δημοσάρη είναι τόσο δημοφιλής, που καταφθάνει κόσμος ακόμη και από το εξωτερικό για την πραγματοποιήσει. Επίσης, σύμφωνα πάντα με τους ταξιδιωτικούς οδηγούς, η πορεία ενδείκνυται μόνο για κατάβαση. Αυτό είναι όμως κάτι που θα το διαπιστώσουμε στην συνέχεια.

Για να εκκινήσετε την διαδρομή, φθάνοντας στο νησί μέσω καραβιού, θα πρέπει να βγείτε από το Μαρμάρι στον Κεντρικό που οδηγεί στην Κάρυστο. Από εκεί, θα δείτε διάφορες πινακίδες (αν και όχι τόσο τακτικά) με σήμανση προς το φαράγγι. Πρώτα θα περάσετε έναν μικρό οικισμό στους πρόποδες και αμέσως μετά θα ξεκινήσετε να ανεβαίνετε στο βουνό μέσω ενός χαλικόδρομου αρκετών χιλιομέτρων.

Οδηγώντας προς την αρχή του μονοπατιού θα περάσετε μέσα από τις αιολικές εγκαταστάσεις της Καρύστου. Εκτός από την όμορφη θέα δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα συναντήσετε. Η αρχή της διαδρομής είναι αρκετά χαρακτηριστική και αν υπολογίσουμε πως ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά αλλού, είναι απίθανο να την προσπεράσετε.

Η πρώτη μία ώρα της διαδρομής δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Έχει αρκετά όμορφη θέα και μερικά ενδιαφέροντα σημεία, αλλά ουσιαστικά είναι αρκετά δύσβατη και αποτελεί την κατάβαση θα μας βάλει βαθύτερα στο δάσος. Το χαρακτηριστικότερο σημείο είναι η στάση της Κρύας Βρύσης στην 2ή από τις παρακάτω φωτογραφίες, που μπορείτε να βρείτε πόσιμο, παγωμένο νερό που φθάνει από έναν σωλήνα.

Κατεβαίνοντας στο φαράγγι, έχοντας υπόψιν πως η συνέχεια θα είναι πολύ καλύτερη και εφοδιασμένοι με μερικές ωραίες εικόνες από τη θέα του βουνού, κάποια στιγμή θα συναντήσετε την “γέφυρα της συμφιλίωσης”, ένα μικρό γεφυράκι πάνω από το ποτάμι το οποίο αποτελεί την πρώτη ευκαιρία για στάση και την έναρξη του καλύτερου μέρους της πορείας.

Από αυτό το σημείο και έπειτα, ο δρόμος θα γίνει ακόμη πιο προσιτός με αρκετά σημεία ξεκούρασης και ευκαιρίες για αναμνηστικές φωτογραφίες ή κάποια βουτιά στα βάραθρα του βουνού.  Αν αυτή είναι η πρώτη σας στάση λοιπόν, δεν χρειάζεται να σταθείτε στο σημείο για πολύ ώρα καθώς θα βρείτε αρκετές ανάλογες ευκαιρίες παρακάτω.

Ξεκινώντας ξανά την διαδρομή, το μονοπάτι αρχίζει να είναι πολύ πιο ευχάριστο  (φωτο ν1), ενώ ούτε σε μισή ώρα απόσταση θα συναντήσετε το “βάραθρο της ορκομοσίας” (φώτο ν2), ίσως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του φαραγγιού, το οποίο χρησιμοποιούσαν στον μεσαίωνα για χρησμούς. Αν αντέχεται το παγωμένο νερό και ο καιρός είναι καλός, μπορείτε να κάνετε το μπάνιο σας (φώτο ν3) ή τουλάχιστον να βρέξετε τα πόδια σας, αφού η ξεκούραση που προσφέρει το παγωμένο νερό μιας λίμνης στους ταξιδιώτες είναι καταλυτική για την συνέχεια.

Το τέλος του πρώτου μέρους της διαδρομής περνάει από το “Βάραθρο των χίπυς”, τον δημοφιλέστερο νεανικό προορισμό τα καλοκαίρια (φώτο 1) και καταλήγει αμέσως μετά σε ένα μικρό Εκκλησάκι (φώτο 2). Η συνολική διάρκεια του είναι περίπου 3 ώρες κανονικού περπατήματος. Στην φώτο 3 υπάρχει ένα μικρό κουίζ όσοι επισκεφτούν το φαράγγι. Θα καταφέρετε να αναγνωρίσετε το χαρακτηριστικό σημείο στο δέντρο; Αν το κάνετε, τότε μπορείτε να ξέρετε πως απέχετε περίπου μία ώρα από το χωριό και το τέλος του πρώτου μισού της διαδρομής.

Το συνηθέστερο, ιδίως για τα τουριστικά γκρουπ, είναι να αποχωρούν μετά από αυτό το σημείο, αφού φθάνουν με πούλμαν στην κορυφή και από τον οικισμό περνάει δρόμος. Αν κάνετε την διαδρομή αυτόνομα, τότε καλό θα ήταν να έχετε δύο αυτοκίνητα, το πρώτο παρκαρισμένο στο χωριό και το δεύτερο να σας περιμένει στην κορυφή. Αλλιώς θα πρέπει να την ανεβείτε ξανά με τα πόδια ή να πάρετε κάποιο ταξί που θα σας ανεβάσει πίσω ξανά, με συνηθέστερο κόστος τα 20 ευρώ. Αν σας ενδιαφέρει η τελευταία λύση, μπορείτε να βρείτε τηλέφωνα είτε στα τουριστικά γραφεία του λιμανιού είτε στην καντίνα που θα βρείτε λίγο πριν την θάλασσα, στο τέλος του 2ου μέρους.

Το δεύτερο κομμάτι ξεκινάει αφού περπατήσετε περίπου 40 λεπτά μέσα στον δασικό δρόμο. Στο αριστερό σας χέρι θα βρείτε ένα χαρακτηριστικό λιθόστρωτο άνοιγμα το οποίο σας βάζει ξανά μέσα στο φαράγγι. Βρήκαμε το συγκεκριμένο κομμάτι λιγότερο ενδιαφέρον από το πρώτο, σχετικά δύσβατο, αλλά καλό σημείο για ελεύθερο κάμπινκ μέσα στο δάσος (αν μπορείτε να ανταλλάξετε την γαλήνη και την απομόνωση της φύσης με την υγρασία και τα ζιζάνια της εξοχής). Η απόσταση μέχρι τον οικισμό λίγο πριν την απομονωμένη ακρογιαλιά είναι περίπου 4.5 χιλιόμετρα, μια απόσταση που μπορείτε να την καλύψετε, συνυπολογιζομενης της δυσκολίας, σε περίπου 3 ώρες αν είστε απολύτως αρχάριοι. Στα αξιοσημείωτα πάντως αυτού του τμήματος, είναι τα θρυλικά δρακόσπιτα με την δική τους ξεχωριστή ιστορία.

Το τέλος του μονοπατιού μας οδηγεί ξανά στον οδικό δρόμο, στο τέλος του οποίου υπάρχει επιτέλους και μια καντίνα. Από εκεί, όποιος θέλει να κατασκηνώσει σε ένα κλασικό μέρος ελεύθερου κάμπινκ στην παραλία, πρέπει να διασχίσει με μικρή προσοχή το ρυάκι για 100 μέτρα ώστε να βρεθεί στην ακρογιαλιά.

Έχοντας αποφασίσει πως θέλαμε να ανεβούμε ξανά το φαράγγι προς την κορυφή, το ίδιο κάναμε κι εμείς. Με μια καλή σκηνή η διανυκτέρευση δεν είναι δύσκολη υπόθεση και παρότι η θάλασσα βλέπει στο Αιγαίο και το κύμα εμποδίζει το κολύμπι, η θέα του ουρανού σε μια αμουδιά περικυκλωμένη από ψηλά βράχια είναι μαγευτική και την προτείνουμε στους λάτρεις του κάμπινκ.

 

Οι περισσότεροι ταξιδιωτικοί οδηγεί αποτρέπουν την ανάβαση του φαραγγιού. Το ίδιο και από τα τουριστικά γραφεία της περιοχής. Παρόλα αυτά, θεωρήσαμε πως ο λόγος είναι καθαρά εμπορικός, αφού ο κόσμος που έρχεται για το μονοπάτι του Δημοσάρη είναι πάρα πολύς και με αυτόν τον τρόπο ενεργοποιούνται οι μεταφορές τις περιοχής.

Αν όμως αισθάνεστε ξεκούραστοι και έχετε καλή φυσική κατάσταση, θα καταφέρετε να ανεβείτε ολόκληρο το φαράγγι σε λιγότερο από 5 ώρες. Μάλιστα, μιας που η διαδρομή έχει αρκετά αξιοθέατα, πιθανόν να ανακαλύψετε μέρη που είχατε προσπεράσει την πρώτη φορά.

Η πρόταση μας μέσα από την δική μας εμπειρία, είναι να αφήσετε το αυτοκίνητό σας στον οικισμό των Λεννοσαίων και να ανεβείτε όλη την διαδρομή μέχρι την “γέφυρα της συμφιλίωσης”. Αφού δείτε τα σημαντικότερα αξιοθέατα του μέρους και ξεκουραστείτε ή κάνετε το πικ-νικ σας στο γεφυράκι, να κατεβείτε ξανά πίσω.

Ως επίλογο, το φαράγγι του Δημοσάρη αποτελεί μια ξεχωριστή διαδρομή με τις δικές τις εικόνες και σημεία που μπορούν να χαρίσουν πολλές αναμνήσεις. Μιας και το μέρος συνδυάζετε με την ευρύτερη περιοχή της Εύβοιας, σας προτείνουμε να δοκιμάσετε να το διασχίσετε, έστω κάνοντας μόνο την κατάβαση, αν την επισκεφτείτε. Ένα μικρό βίντεο με ορισμένες ακόμα από τις χαρακτηριστικές εικόνες του μονοπατιού μπορείτε να δείτε παρακάτω.

Σύντομο σχόλιο: Το φαράγγι του Δημοσάρη μαζί με το κάστρο του Καστέλο Ρόσο αποτελούν πραγματική ατραξιόν για την Κάρυστο. Ο ακατάλληλος δρόμος, η κακή σηματοδότηση, το εγκαταλελειμμένο καταφύγιο και η γενική προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το μέρος ο δήμος, είναι απαράδεκτη για την ανάπτυξη της ίδιας της περιοχής. Τέλος, οι αποτρεπτικές οδηγίες για την ανάβαση από τους τουριστικούς οδηγούς κρίνονται μάλλον υπερβολικές και πιθανολογούμαι πως οφείλονται σε κερδοσκοπικά κριτήρια.